Nick en ik werden vandaag wakker en gekscherend hadden we hetzelfde gevoel. De “vakantie” tijd is voorbij en de reis is begonnen. Niet dat we ineens iets anders gaan doen dan voorgaande weken, maar toch is het gevoel anders. We zijn vandaag exact een maand weg en normaal pak je nu je spullen en het vliegtuig terug naar Nederland. De 3 nachten in onze kamer in cusco is nu ons “huis”, het elke dag opstaan en bedenken wat je gaat doen zonder ergens aan vast te zitten en nog vele dingen moeten nog een beetje normaal worden. Het is tijd voor een mindset changing. En alles positief hoor, we willen echt nog niet naar huis, maar geloof me zo’n reis is echt een proces. En als ik dan kleine kinderen hard zie werken op straat, of dan ene meisje met een geitje op schoot met een big smile, maar ik weet dat ze nooit een toekomst zal hebben dan prijs ik me weer zo gelukkig dat ik dit kan en mag doen. Dat ik een droom die ik lang gekoesterd heb gewoon aan het waarmaken ben. Maar toch hebben we het de eerste weken heel veel over thuis gehad, over wat we deden, wat we willen, hoe we dat gaan doen. En dat is nu juist de kunst. Het verleden achter je laten en niet te veel voorruit lopen. Genieten van de natuur, nieuwe mensen, het eten, het klimaat, elkaar, maar vooral de kleine dingen, die ik in Nederland echt even niet meer zag. We proberen te leven bij de dag, bij het moment en te realiseren wat we doen. Want voor je het weet zitten we weer in de regen aan de stamppot. CEST LA VIE.
