Zo, onze eerst nacht in Nepal zit erop. Vandaag even terug naar het begin van onze reis.
De vlucht via Istanbul verliep prima. In plaats van de 4 uur die we verwacht hadden, duurde de reis maar 3 uur en dat is toch prettig voor iemand die niet dol op vliegen is. Op Istanbul was het spits, dus daar moesten we aardig lang in het vliegtuig wachten. Dit scheelde weer op Istanbul, waar we na 3o minuten wachten meteen door konden naar het vliegtuig voor Kathmandu. De 2e vlucht begon ook prima en ik had me al bijna voorgenomen elke reis met Turkish airlines te vliegen, maar nog terwijl deze gedachtes ontstonden schoot het “stoelriem vast” knopje aan. Een minuut of 30 met flinke turbulentie die ik eigenlijk nog niet eerder had meegemaakt. Dit had misschien ook te maken met dat ik geen “Pammetje” (stevig slaapmiddel) had ingenomen dit keer, stom. Wederom zwoor ik dat ik nooit meer in een vliegtuig zou stappen, maar dit heeft vorige keer ook geen nut gehad. Thank god dat het na 30 minuten stopte. De reis verliep verder prima en Nick heeft zelfs in tegenstelling tot al onze vorige vluchten samen een oogje dicht kunnen doen. Waarschijnlijk was hij oververmoeid van mijn angstaanval…
Na een kort slaapje was het nog een uur naar Kathmandu. Ze zon kwam langzaam op en ik moet eerlijk zeggen dat ik zelfs heb zitten genieten in het vliegtuig. De opkomende zon achter het Himalaya gebergte was nu al een hoogtepunt. Helaas was ik deze snel vergeten want tijdens de landing kwamen we in slecht weer terecht. Gelukkig stonden we bijna aan de grond. De vleugels werden goed ingesteld, de wielen klapten uit en ik ging in mijn landingshouding zitten. Vlak voor de grond gebeurde er iets wat ik nog nooit had meegemaakt. Hij ging niet landen, maar maakte een paar meter voor de baan een doorstart. Flink gas erop en we gingen dus we in een rap tempo terug naar boven. Dit was even een moment waarop menig passagier gekalmeerd moest worden. Vanuit de cockpit werd er pas een minuut of 15 later omgeroepen dat het te slecht weer was en te gevaarlijk om te landen. We moesten ruim een half uur in de lucht rondjes vliegen. Gelukkig slaagde poging 2 er wel in en wist hij, naar mijn idee in exact hetzelfde weer, het toestel aan de grond te krijgen. Om het netjes te zeggen een behoorlijk onprettige ervaring. Later bleek dat het toestel voor ons half gecrasht was en van de baan was geraakt (zonder ernstige afloop) en dan wij daarom niet konden landen. Leuk om nog even te weten.
Ok, genoeg vliegtuig verhalen voor nu. We kwamen 1,5 uur later dan gepland aan in Kathmandu. Om even een beeld te schetsen: Zo’n lelijk vliegveld heb ik nog nooit gezien. Gelukkig stond onze taxi chauffeur nog netjes op ons te wachten en konden we snel instappen en vertrekken. De drukte, de geuren, de bevolking.. YES, i’m back in Asia!
Ons hotel is echt prima. We kregen meteen een heerlijk Tibetaans ontbijtje bij aankomst en uitleg van de hotel manager. Na een flinke douche en wat te eten gingen we op pad. Een 3 uur durende wandeltocht van Swayambhunath, de apentempel naar het Durbar square. We hebben onderweg geen toerist gezien en eigenlijk alleen maar de lokale bevolking. Wat bijzonder. Je begrijpt als je hier niet bent geweest niet wat hier allemaal gebeurd. Je komt ogen en oren te kort. En je hebt soms een neus teveel want de geuren zijn niet altijd prettig, hoewel wij het nog vonden meevallen na alle verhalen. Zwetend kwamen we aan bij de apentempel en daar mochten we nog even 365 treden beklimmen. In 35 graden, met een jetlag, zonder zonnebrand of een pet is dit prima te doen natuurlijk. Apen genoeg onderweg, net als in Afrika brutale beesten. Wel prachtig om te zien. Eenmaal bovengekomen was alles bijzonder. Wat er allemaal gebeurd voor het geloof is ontzettend mooi, maar eigenlijk ook ontzettend raar. Wij hebben onze ogen uitgekeken en af en toe maar wat mee gedaan. Soms snapten we er ook niks van, dit zal je later in de filmpjes terug zien. Met een voldaan gevoel weer 365 treden terug..
En of we nog niet gek genoeg zijn pakten we de benenwagen naar het Durbar square. De toeters die gingen irriteren, maar je raakt er ook snel aan gewend. Ook moet je opletten waar je loopt anders word je zo voor je sokken gereden. Op het heetste van de dag aangekomen bij Durbar square. Toeristen kunnen aardig lappen, maar goed daar doen wij ook maar aan mee. Eerlijk gezegd viel het wat tegen. Ruim een jaar later na de aardbevingen is het nog steeds niet opgebouwd en was er nog weinig gedaan. We zijn wel bij de “Kumari”, een levende godin van 10 jaar oud (hoe verzin je het!) geweest. Helaas hebben we haar niet gezien, ze was aan het leren.
De vermoeidheid sloeg toe en we gingen terug naar het hotel. Dit was nog niet zo makkelijk want wat een drukte en alle straten lijken op elkaar. Na wederom een douche en een kleine power nap was het tijd voor gedeelte 2 van de dag. We namen een taxi naar het plaatsje Bouddha, waar de grootste Stupa(boeddhistisch bouwwerk) staat. Hier had ik erg veel zin in, omdat ik dit om TV had gezien en zo graag die Stupa 0p wilde. Helaas was ook hier nog veel kapot en waren ze dit op zijn Nepalees aan het maken, niet dus. Gelukkig maakte de omgeving een hoop goed. Wat hier weer allemaal gebeurde…wij kunnen het ons gewoon niet voorstellen wat je allemaal doet voor een geloof. Op de grond liggen, dansen en springen, kaarsjes aansteken, rijst gooien en noem het allemaal maar op. Net als de gehavende Stupa, ogen de kort.
Hierna gingen we lopend door naar Pashupatinath tempel, waar de doden worden geëerd en verbrand. Het werd schemerig en we kwamen precies op tijd voor een ceremonie. Wat een drukte! En wat speciaal zeg. Iedereen zingen, klappen en dat terwijl er iemand dood is. Ik moet wel eerlijk zeggen dat als ik ooit de pijp uit ben, mensen zo mijn afscheid mogen vieren. Wat de dood word hier echt in goede zin gevierd. Te bijzonder om bij te zijn, terwijl het eigenlijk iets heel luguber moest zijn hebben wij dit helemaal niet zo ervaren.
Met de taxi terug naar Thamel, de toeristen wijk. Terwijl het rond 7 uur helemaal donker was geworden, zag de stad er heel anders uit. Overal lichten, winkels, restaurants, barretjes. Ja, hier vermaken wij ons wel. Aangekomen bij OR2K. Een restaurant waarbij je allemaal op de grond zit en met overheerlijk eten. Het Nepalese biertje kwam op tafel, naan brood met smeersels en de Nepalese specialiteit Dhal Bhat. We spraken de dag na en we hebben al zoveel gedaan. Nick vind Azië tot nu toe ook al helemaal te gek en dat maakt mij een nog blijer mens
Dag 2 vertrekken we richting de 2 koningssteden: Patan & Bhaktapur.
