Heel blij met ons uitzwaai comite en natuurlijk viel daar een klein traantje bij. Je zou toch zeggen dat mijn ouders wel wat gewend zijn met al mijn vertrekken van de afgelopen jaren, maar zo’n moment blijft lastig. Hoe trots ze zijn, ik kan me best voorstellen dat ze af en toe denken; moet dat nou weer San, ga deze zomer gewoon eens naar de veluwe of als je het heel bont wilt maken kamperen in de Ardennen. Niks mis mee overigens, maar pap mam, geen zorgen die tijd komt nog wel.
Het avontuur is begonnen, we kunnen niet meer terug. Blijkbaar waren we niet de enige die wat zenuwen hadden want toen nick op het toilet zat, zat de knul naast hem ongegeneerd te knetteren wat hilarische geluidsfragementen opleverden.
Verder kon het niet anders dan een feestelijke vlucht worden, gezien de gehele achterhoek met 70+ers in ons vliegtuig zat. En dan heb ik nog niet eens verteld dat ze allemaal in een folklore groep dansen. Allemaal dezelfde blouse, giletje. Wie weet lopen wij over een paar weken ook samen in een sanshine polo. Dit vrolijke spektakel gecombineerd met mijn roze witte gestreepte kussen, die ik van kleine tatum had gehad en een vrije plek naast ons kon de vlucht niet meer stuk. Ja beste lezers, het vliegstuk blijft terug komen maar mijn vliegangst is nog steeds niet verdwenen.
Nuchter als kinderen zijn vroegen ze op mijn werk: “maar sanne jij bent toch een wereldreiziger, hoe kan het dan dat je een vliegtuig eng vind?” Tsja,leg dat maar eens uit. Gevalletje angsten overwinnen, maar dat leren ze nog wel.
Anyway iets later dan gepland vertokken we met TAP, mijn vriendin had er nog nooit van gehoord en de vrienden van nick zullen ongetwijfeld alleen aan een andere tap gedacht hebben. Maar TAP is niets meer en minder dan de hoofd maatschappij van Portugal. Overigens echt prima vluchten en als ik dat zeg weten jullie genoeg ; boeken die handel.
We hadden tussen de ene en de andere vlucht een uur dus was het nog geen manana, manana. We hadden iets vertraging dus een sprintje op Lissabon was wel nodig. En geloof het of niet, we waren zo relaxt dat we bijna als laatste aankwamen. Mensen maak je niet druk, we hebben alle tijd..
Het is nu 5 uur snachts en slapen lukt even niet meer. Nadat we in het donker waren aangekomen zijn we regelrecht doorgegaan naar onze kamer en ons bed. Geen luxe, maar prima, we wennen er maar vast aan want dit zal het komende jaar zo zijn. Een bed waar je s’ochtends uitstapt en je meteen 10 jaar ouder voelt en nog wat kleine kamer mankementen, maar ach het is schoon en we vinden het prima zo.
Volgers, wij wagen nog een slaap poging, anders wordt het niks met dat Salvador morgen en laten we het begin van onze reis nou nog moeten gaan vieren.
Vergeten jullie niet elke zondag klaar te zitten voor onze nieuwe video?
Ciao! Nick&Sanne
